Share:

समयको ले देखाउँछ हाम्रा ती अबोध पलहरू

एक बालुवाको कणमा म खोजिरहन्छु

एक मुट्ठी बालुवा लिादै झार्दै एक चम्किलो क्षण खोज्छु

तर, खै किन भेटिँदै भेटिन्न ।

बालपनका कुरा किन मन मस्तिष्कले किशोर हुँदा याद राख्दैनन् ?,

कस्तो होला यो मस्तिष्क ?

सुनौला पल त याद राख्नु नि !

ठुलो हुदाँ हुदैँ तिमी टाढा हुदैँ,

‘म यो पछिसम्म सम्झन्छु,’ भन्ने पल नि धमिलो भयो ।

तिमी त छायाँ बन्यौ, उज्यालो हुँदा अस्तित्व मेटिने

अझ अँध्यारोमा त झन् हराउने

मेरा कलिला सम्झनाको कुनामा

तिमी न त आवाज, न त अनुहार

केवल एक अनुभूति बन्यौ ।

फेरि, कहिलेकाहीँ, निद्रामा आउँछौ

एक नचिनेको ठाउँमा, एक जना नचिनेकी भएर,

र, म चिन्न खोज्छु , ‘के तिमी नै हौ ?’ भनेर

तर तिमी मुस्कानमै हराउँछौ, कुनै पुरानो गीतझैँ ।

अनि, बिहान, खाली सिरानीमा

म फेरि सोच्छु

के तिमी कहिल्यै थियौ त यहाँ ?

कि म नै तिमी बन्न खोज्दै थिएँ ?

एउटी छायाँ, जो आफैसँग बोल्छे

कुन दिनको काखमा थियो त्यो मिठो हाँसो ?

किन सम्झँदा पनि आवाज फुसफुसाउँछ ?

के तिमीले त्यो बेलाको न्यानोपन बिर्सियौ ?

कि म मात्र नै अब त्यो अनुहार सम्झन सक्दिनँ ?

सम्झन्छु एउटै रुखमुनि बसेका थियौँ

समयले न छोएको मन सहित

र, हामी हाँसेका थियौँ

त्यो हाँसो आज कहाँ गयो ?

अहिले त तिमी एक पात्र हौ

कवितामा आउने, अनि हराउने

कहिलेकाहीँ आँसु बनेर झर्ने

कहिलेकाहीँ शून्यझैँ टोलाउने ।

हरेक शरदको हावा तिमी झैँ लाग्छ

चिसो, अस्पष्ट, तर चिनिएको

र, म झरेका पातहरूलाई सोध्न खोज्छु

के उसले पनि मलाई याद गर्छे ?

लेख्न खोज्छु, पानामा कलमले

तिमीलाई स्पष्ट पार्ने वाक्य के होला भनेर

तर, ती वाक्यहरू त मनले नै लेखेका थिए

र, मनले नै मेटाइरहन्छ, बिस्तारै बिनाअनुमति ।

तिमीलाई सम्झनु अब कुनै उत्सव होइन

यो त पीडा बनेको छ, एक मिठो पीडा

जसले मलाई तिमी झैँ बनाएको छ

र, तिमीलाई म र हाम्रो यादहरूको छायाँभित्र ।

हुदाँ हुदै तिमी मेरो एक छायाँ बन्यौ

पहिला मेरो कोमल मनको कार्यको साक्षी

तर, अहिले मेरो अङ्ग, जो मेरो हर पलमा म साथ

साम्य र अटल, तर मन ढुक्क पार्ने

तिमी त मेरो छायाँ पो बन्यौ ।